Deniz Kızı

Kalabalık  limanların, insansız insan kalabalığına tahammül edemiyorum artık. Limanlar ki sığınışların, kurtuluşların mekanı. Eksik olan  ne o zaman? Limanlar mı bozuldu, yoksa insanlar mı ?

Farkına varmadan korsanların limanlarına mı demirledim hep. Bizi kandırmışlar. Sevgili ;mutluğun var olduğu liman diye. Kalsın almayayım. Onca fırtınalı denizler gezdim. Dev dalgaları yendim, rüzgarları delip geçtim, girdaplara daldım çıktım. Artık yoruldum, bir sevgilinin limanında demirleyeyim dedim, demez olaydım.

Ben ki yedi denizin tecrübeli kaptanı. Fırtınaymış, korsanmış, tehlikeymiş vız gelir. Bu sular benim sularım. Ne bilirdim ki benim sonumda pek çok denizci gibi" deniz kızı'nın" ellerinden olacakmış.

Tecrübeli denizciler anlatırlardı da, ben inanmazdım. Rivayete göre; deniz kızları insanı büyüleyen şarkılar söylerlermiş. Bunu duyan denizci farkına varmadan çıldırır bir daha iflah olmazmış. Güler geçerdim bu yalanlara. Dayanıksız zavallılar, bahane buluyor derdim.

Yıllarca hayat denen bu denizlerde yelken açtım. Gemim ve yüreğim hep sağlamdı. Dümende ellerim, ufukta gözlerim, yüreğim taş, ruhum inanç dolu. Kim takar deniz kızı'nı. Yine denizlerde seyrederken bir gün, bir ses duydum belirli belirsiz. Garipti ama çok hoştu. Sanki beynimin içinde birisi vardı. Yanımdakilere sordum benim duyduğum sesi duydunuz mu diye, garip garip baktılar. Ne sesi kaptan, diye sordular.

İşte o, ırmaktan akan o suyun billur sesi. Rüzgarların uğultulu, korkutan, yine de insanı içine çeken o şarkısı. Yanılıyor olamam. Ben ne denizler gördüm ne tehlikeler atlattım, duygu benim için lüks. Deniz kızları beni, ben deniz kızlarını ne yapayım ki.

Peki bu uğultu ne, içmeden nasıl sarhoş olunur, görmediğim, tanımadığım birine bu özlem niye ? anladım ben hastayım o yüzden böyleyim. Bu düşler, bu yanılgılar, yüreğimdeki bu çırpınışlar. Tayfalarım niye bana öyle, garip ve korkak bakıyor. Bu değişim hayra alamet değil. Hekimler iyi edin beni. Daha gidilecek çok yolumuz, demirlenecek limanlarımız var.

Beynim sanki benim değil artık. İçindeki o ses çıldırtacak beni. Yanıbaşımda ama bir o kadar da uzak olan ne. Yeter artık bu beden ve ruh bu kadarını kaldıramıyor. Dümeni ne yöne kırarsam kırayım, her yönde o ses var.

Nihayet  O'nu gördüm. Orda karşımda duruyordu. Gerçekten de deniz kızları varmış. Bu kız sanki benim hayallerimde aradığım kız. Saçları, gözleri, gülüşü, aşık olmamak elde değildi ki. Uzattığı elleriyle gel bana gel diyordu. Garip olan dudakları kapalıydı ama benimle konuşabiliyordu.

Adım adım gidiyorduk. Güverte bitmişti, O denize düşmeden yürümeye devam ediyordu. Bende peşi sıra. Yavaşça denize düştüğümüzü hissettim o kadar. Elleri ellerimde denizin derinliklerine gidiyorduk.

Her ikimizde gülüyorduk. O'nun gülüşünde biraz muzipçe alay var gibiydi. Ben ise mutluluktan gülüyordum, hiçbir şey umurumda değildi. Şarkıları duymuyordum artık. Her şey  anlamını yitirmişti. Sadece Deniz Kızım ve ben. Anlayamadığım tek şey O'nun alaycı gülüşüydü. Aslında anlamakta istemiyordum. Kim kadınları anlamış ki ben anlayabileyim.

Yüreğim sıkışıyordu, nefes alamıyordum, ölüyordum. Önemli mi, tabi ki değil. Yaşayamadan yaşamaktansa, sevdiğimle ölmek, çok iyiydi. Kulaklarımda yine o şarkı, taş zannettiğim yüreğimde O vardı.

Vedalaşma zamanı. Biliyorum ki artık deniz kızları ve kızlar varmış. Görevleri de erkekleri büyülereyerek, çıldırtmak. Her şey dondu. Görmüyordum, duymuyordum. Deniz kızı görevini hakkıyla yapmıştı. Ölmeden son bir diyeceğim var.

AGANTA BURİNİ BURİNİTA.

Orhan Çınar  - Haber 7
orhancinar01@gmail.com