Albay FETÖ'den nasıl kaçtığını anlattı

Kitapta, Başıbüyük’ün TSK’dan ayrılmak zorunda kalışıyla başlayan yazarlık hayatında, FETÖ'ye karşı yaptığı mücadeleyi anlattığı yazılar yer aldı.

Başıbüyük, Balyoz kumpası davasında 16 yıl ceza aldıktan sonra yurtdışına kaçışını da anlattı. TSK’daki FETÖ yapılanmasıyla mücadelesinden sonra TSK’dan ayrılmak zorunda bırakılan Başıbüyük, pilotluk yaptığı şirketten yurtdışına bilet alıp kaçışını kaleme aldı.

Başıbüyük o anları “kendimi kökünden sökülmüş bir ağaç gibi hissettim” diye anlattı.

İşte “Kaçış” başlıklı kısımda yer alan o kısım:

“Aramızda geçen bu yarım saatlik konuşma tekrar fikrimin değişmesine sebep olmuştu. Rüzgârda uçan bir hazan yaprağı gibi sürekli savruluyordum. Eve dönünce Tijen ve Işıl ile birlikte yurt dışına gidişimin daha hayırlı olacağına karar verdik. Eve her an polis gelebilirdi evde kalmamın uygun olmayacağı düşüncesiyle teyzemlere gittik. Eşimle birlikte sabaha kadar hiç uyumadan geceyi birbirimize sarılarak geçirdik. Tijen zaman zaman ağlama krizine giriyor, gecenin sessizliğinde gürültü çıkartmamak için kendini zorlayarak içini çeke eke, sarsıla sarsıla sessizce ağlıyordu.

Sabah olduğunda tıraşımı oldum pilot üniformamı giydim. Teyzemin hazırladığı kahvaltıdan hiçbir şey yiyemeden yola koyulduk. Beni Sabiha Gökçen Havaalanı’na götürmek enişteme düşmüştü. Ev halkıyla vedalaştık. Belki de bir daha onları göremeyecektim. Enişteye beni Kurtköy’e bırakmasını söyledim. Havaalanında plakasının kayda girmesini istemiyordum. Sonradan beni takip etmek için kullanılabilirdi. Bir taksiyle havaalanına gittim.

“ÜNİFORMALI OLDUĞUM İÇİN BENİ UÇAĞIN PİLOTU ZANNETTİLER”

Önceden planladığım şekilde Brüksel uçağına bile aldım. Bilet alırken ismimin bir harfini değiştirerek Osman Başıbükük şeklinde yanlış yazdırdım. Bilerek yaptığım bir harf hatası bilgisayardan yakalanmamı güçleştirecek ve gözle yapılan kontrolde de bu küçük hata fark edilmeyebilecekti. Biletin parasını peşin ödedikten sonra biniş kartını görevli memur yerine otomatik makinadan almayı tercih ettim. Böylece pasaporta bakacak bir gözden daha kurtulmuştum. Şimdi sıra bineceğim uçağın park yerini öğrenmeye gelmişti. Bizim operasyona giderek uçağın park yerini sordum. Bileti çalışmış olduğum şirketten almıştım. Üniformalı olduğum için beni uçağın pilotu zannettiler. Sorun olmadan park yerini de öğrenmiştim. Artık ortalıkta dolanmamam gerekiyordu, beni tanıyan biriyle karşılaşabilir veya yüz tanıma sistemi olan kameralara takılabilirdim. Hemen tuvalete gidip klozetin kapağını kapattıktan sonra üstüne oturarak zamanın gelmesini bekledim.

Sabah erken saatlerinde kalkarak Anadolu’nun çeşitli şehirlerinden yolcuları İstanbul’a toplayan uçaklar ikinci uçuşlarını yurt dışına yapmak için hazırlıklarını yapıyordu. Saat 10.00 ile 11.00 arası bu sefer Avrupa’nın çeşitli şehirlerine yolcularını taşıyacaklardı. Pilotlar ve hostesler uçaklara binerken koridorlarda dolaşmamalıydım. Tanıyan birileri çıkabilirdi. Uçağın kapı kapatmasına 10 dakika kalana kadar tuvalette bekledim. Zaman geldiğinde sanki iç hat uçuşuna gidiyormuş gibi personel kapısından çıkış yaptım. Şanslıydım havaalanı giriş kartım iptal edilmemişti. Bu sayede polisin başında beklediği turnikeden sorunsuz geçmiştim. Sıra bineceğim uçağa aprona çıktığım yerin karşısında 205B numaralı kapıya yanaşmış karşımda bekliyordu. Merdivenlerden tırmanarak uçağa çıktım.

Kapıda bekleyen kabin amiri beni tanıdı. Fakat başıma ne geldiğinden ve ne yaptığımdan habersizdi. Uçuş listesinde görevli olarak gözükmediğimden neden uçağa geldiğimi sordu. Ben de kendisine ağabeyimin kap krizi geçirdiğini bu sebeple uçuşumu iptal ettirerek acil Brüksel’e gittiğimi söyledim. Kızcağız çok üzülmüştü. İçeri geçip çantamı yerleştirdikten sonra geriye son bir işlem kalmıştı.

“BALYOZ DAVASINDA YARGILANDIĞIMI SÖYLEMEMEK…”

Uçağa binen yolcu sayısının kayıtlarla tutması için elimdeki biniş kartını dışarıdaki görevlilere vererek sisteme okutmalarını sağlamalıydım. Körükten geriye doğru yürüyerek yolcu kontrol noktasına ilerledim. Oradaki görevli kadının beni görünce hayrola kaptanım ne arıyorsunuz diye sorması beni bir an için afallatmıştı. Hemen toparlandım, tuvaletin nerede olduğunu sordum. Tuvalet ihtiyacım olduğu düşüncesiyle beni yolcu bekleme salonundaki tuvalete yönlendirdi. Tuvalete gidip bir müddet bekledim. Beni sorgulayan görevli oradan uzaklaşır uzaklaşmaz tekrar kapıya yöneldim ve elimdeki biniş kartını elektronik sisteme okutarak uçağa tekrar geri döndüm. Artık bütün işlem tamamdı. Hiçbir polis kontrolünden geçmeden yurt dışına giden bir uçağa binmeyi başarmıştım. Şirkete Balyoz davasında yargılandığımı söylememek işe yaramıştı. Kimsenin ne yaptığımdan haberi yoktu. Kokpitteki kaptanlar olmayan ağabeyim için geçmiş olsun dileklerini ilettiler ve bir müddet sonra Brüksel için havalandık.

“KENDİMİ KÖKÜNDEN SÖKÜLMÜŞ BİR AĞAÇ GİBİ HİSSETTİM”

Uçak tırmanırken pencereden İstanbul’u, Boğaz’ı seyrediyordum. Belki de artık doğduğum topraklara bir daha geri dönemeyecektim. Kendimi kökünden sökülmüş bir ağaç gibi hissettim. İçimde tarifi mümkün olmayan çok derin bir sıkıntı vardı.

Stresli durumum yanımdaki çat pat Türkçe konuşan yabancı uyruklu kadının dikkatini çekmiş ki bana rahatlamama yardımcı olacak yoga benzeri çeşitli el tutma teknikleri göstermeye ve anlatmaya başladı. Onu dinlemiş gibi yapıyordum ama aklım geride bıraktığım hayatımdaydı.”