“Türkiye'nin yetiştirdiği en değerli ilim insanlarımızdan Prof. Dr. Raşit Küçük Hoca, Hadis konusu başta olmak üzere çok yönlü bir alim olarak birçok alana damgasını vurmuş, mebzul miktarda insan yetiştirmiştir.

Bugün ülkemizi yöneten en üst düzeydeki şahısların gerek yetişmesinde, gerekse onlara danışmanlık yaparak yönetme başarılarında önemli pay sahibidir.

Hocanın hayat hikayesine dair kendisi ile yaptığımız konuşmalarımızı yani hayat hikayesini burada her pazar sizlerle paylaşmaya çalışacağız.

Hoca ile yaptığımız bu konuşmalarımızı, “Raşit Küçük, Hatırımda Kalanlar” adı ile Hayat Yayınları kitap olarak yayımladı.

İnşallah bu vesile ile kitap gündeme gelir ve umuyor, diliyoruz ki, Hocamızın; Türkiye’nin en ücra köylerinden birinden başlayan, başarılarla dolu hayat hikayesi genç nesillerimize yol gösterici olsun”.

FK: Hocam anlaşılan bu köy oldukça disipline edilmiş ve son derece tertipli, düzenliymiş. Ama bu Ehl-i Vukufu size tekrar soracağım, bu çok önemli gibi geldi bana.

RK: Tabi, tabi elbette önemli.

Rahmetli babam anlatırdı, bir zamanlar köyde, bütün erkekler sabah namazında camiye giderlermiş.

Namaza gitmeyen biri olduğunda, caminin arka kısmında duran ve ölü taşınan sal’ı alır topluca adamın evine giderlermiş, “Herhalde bu öldü, ölmese gelirdi” diye.

FK: Allah, Allah, bütün köyün halkı camiye gelmeyen insanın evine gidiyor..?

RK: Öyle, öyle camiye gideni eksiksiz olan bir köymüş.

Ama sonradan bu özelliğini kaybetti.

Köyde okuyan kıymetli erkekler, hanımlar fazla kalmayınca, garip bir hâl aldı köy, birbiriyle geçimsiz.

Şimdi nüfusu daha da az.

Önceden dopdolu bir köydü, kavganın gürültünün olmadığı, kardeşliğin çok daha yaygın olduğu bir köyde şimdi birbiriyle konuşanı neredeyse çok az.

Yani bir bereketsizlik oldu.

Rahmetli nenem de ikide bir derdi ki “Oğlum haram kazananlar bu köye haram para soktu herhalde, her şey bozulmaya başladı”.

Bir şeyi daha anlatacağım nenem rahmetliden hatıra.

GERÇEKTEN İBRETLİK BİR DURUM

FK: Buyurun Hocam.

RK: Köyün üstünde çok büyük bir kaya var, maalesef ısıtıyor köyü, öyle bir yere kurulmuş. Onun alt tarafına doğru çıktık bir gün. Bana evler gösterdi, dedi ki “Bak, şu falan Kadı’nın evi, bu filan Kadı’nın evi, şu yıkılan falan Kadı’nın evi, şu yıkılacak gibi duran filanın evi... Bunlardan en son şu iki ev kalır, ben görmem siz görürsünüz”. Çünkü bu sona kalır dediği iki ev, haramı, rüşveti az yiyen evlermiş. “Öbür Kadılar hep rüşvetçi Kadıymış” demişti.

Hakikaten o evlerin tamamı yıkıldı.

Kalır dediği evlerin de en son bir tanesi kaldı.

O da bu, eşinden daha önce vefat eden Saadettin Efendi’nin evi, yani Şevkiye Hanımın.

Bu da hiç unutmadığım, hafızama nakşedilmiş bir şeydir.

Çünkü hep derler işte “Haramın binası olmaz, rüşvetin binası olmaz” diye.

Bunun böyle canlı örneğini görmüş biriyim.

FK: Gerçekten ibretlik bir durum.

RK: Ayrıca köyümüz, sürekli olarak İstanbul’la tarihinin eski zamanından beri ilişkiler içinde olduğu için mesela dili İstanbul’a uygun bir dildir, irfanı, izanı uygundur. Kadı Efendiler, talebe iken çıkmış gelmişler medreselerde okumuşlar. Önce orada Geriş diye bir yer var, o medresede okumuşlar, sonra oradan geçmişler Tire tarafına... Tire’de, Manisa’da veya Birgi taraflarında okumuşlar, ondan sonra da İstanbul’a gelip en üst seviyesini okumuşlar. Burada okuduktan sonra tabi Kadı olmuşlar veyahut devlette görev almışlar. Ama köyle ilişkilerini sürdürmüşler, gidip gelmişler.

Bizim köyümüzde iki medrese varmış. Medreseleri ben görmedim, yıkılmışlardı. “Medrese yeri” diye bir yer anarlar, onu bilirim. Medreseye doğru akan “Medrese suyu” diye bir su var hâlâ, onu da bilirim. Komşu Minareli Köyü’nden okumak isteyenler de bizim köye geliyorlardı, o çocuklar her gün 5 km yürüyor, bizim köyün medresesinde okuyorlardı.

(Devam Edecek)

Ferman Karaçam

YouTube     : youtube.com/c/Ferman Karaçam

Twitter        : twitter.com/fermankaracam  

Instagram   : instagram.com/fermankaracam

Facebook   : facebook.com/karacamferman

E-mail         : fermankaracam@gmail.com

Web Sitesi : fermankaracam.com