Anadolu Hisarı’nda  “Kökten Fenerli” yakınlarım vardı.

Fenerli olmamayı büyük bir eksiklik sayarlardı.

Bendenize Fenerbahçelilik Ruhu’nu aşılamak için ellerinden geleni yapmış ve başarmışlardı.

Fenerbahçe,  Beşiktaş ya da Galatasaray’a yenildiğinde, dalga geçilmekten kurtulmak için eve kapanırdım.

Böylesine koyu bir Fenerbahçeliydim.

Sonra sonra, “ılımlı” Fenerbahçeli oldum.

Ali Koç Başkan olunca, tamamen koptum.

Şimdi, sadece Kastamonuspor’u tutuyorum.

Fenerbahçe’yi bırakmam iyi oldu.

Beni “hasta” eden alışkanlıklarımın birinden kurtuldum.

“O sene bu sene!” diye diye beklemekten kurtuldum.

CHP’ye gelince…

Bizimkiler, neredeyse tam takım CHP’liydi.

Yetiştiğimiz yerlerde CHP’den başkasına oy verilmezdi.

“Ecevit düşkünlüğü”  vardı etrafımda.

Cumhuriyet Gazetesi taşımanın “hava atmaya” yaradığı dönemlerdi.

Oralardan etkilendim.

“CHP’liyim” dedim.

Yakın tarihe iyice yakından baktıkça ve CHP’nin tuhaflıklarını gördükçe, CHP’den uzaklaştım, kendime geldim.

Ve sigara…

Onu da bazen tek tük, bazen de, özellikle efkâr bastığında, epeyce içer olmuştum.

Sayın Cumhurbaşkanı, bu durumu biliyordu.

Benden, “sigarayı bırakmamı” istedi.

Lâfı değiştirdim.

Olmadı.

 “Tamam!” dedim.

Epeyce vakit içmedim.

Bir gün, köydeyken, çok acı bir haber geldi.

Sigara içenler vardı.

Bir dal istedim.

İçime çektim.

Yeniden başlar gibi olacaktım ki, aniden diş ağrılarım başladı.

Diş Hekimi, “Bırakmalısın!” dedi.

Hastalıkta şifa buldum, bu sefer tam bıraktım.

Fenerbahçe, CHP, sigara…

Üçü de tamam.

 Beni geren, üzen, sinir eden, hasta eden başka bir alışkanlığım da yok şükür.

Hâlâ Fenerbahçe’yi tutuyor olsaydım,  her sene çile çekenlerden olmaya devam ederdim.

Sigara malûm…

Onu da iyi ki bıraktım.

CHP’ye gelince…

Orası büsbütün sıkıntılı.

Bir ara toparlanır gibi oluyor, “Bu sefer tamam, o seçim bu seçim!” diyorlar ama, olmuyor…

Bir türlü olmuyor.

Emekli büyükelçilerimizden, zamanın CHP Vekili Rahmetli İnal Batu, “Bu parti nasıl kurtulur?” sorusuna “Bunun tek yolu var, o da CHP’nin kendisini feshetmesi!” karşılığını vermişti.

CHP’nin “ontolojik” sorunları var.

Ne olduğunu, ne yapmak istediğini, nasıl bir Türkiye tasavvur ettiğini bilmiyor.

Altı adet oku, türlü türlü huyu var.

En büyük derdi:

 “Oklarımızdan birini mora mı boyasak, yeşile mi?”

“En büyük vaadi” mi?

Duydunuz işte,

 “Bizim iktidarımızda, bir litre rakı 140 lira olacak!” dedi.

Ve dahası…

“Memlekette iki iktidar var; bir genel, bir de yerel iktidar!” bile dedi.

Şimdilerde, anket sonuçları düşüyor önümüze…

Genel Seçim sonuçlarını bilen BETİMAR’ın son anketi, CHP’nin iyice eridiğini, bir ara geçtiği, epey zamandır da önünde göründüğü AK Parti’nin hayli gerisine düştüğünü  gösteriyor.

Ak Parti önce yakalamış, sonra iki puan geçmiş…

Suriye’deki gelişmelerin ardından da, altı puan farka ulaşmış…

CHP, AK Parti’nin 6 puan gerisinde!

Bunu bilmek için BETİMAR olmaya gerek yok aslında.

CHP’nin köpüğünün gittiğini ve yüzde 25’lik “geleneksel” oy oranı yakınlarına indiğini herkes görüyor.

AK Parti’de hızlı yükseliş, CHP’de hızlı düşüş, diğerlerinde “yerlerinde sayış” hâli var.

Dikenli koltuğa oturduğundan bu yana, Ekrem İmamoğlu’nu dengelemeye, Mansur Yavaş’ı frenlemeye, “değişim mesajları” verip milletin gözünü boyamaya çalışan Özgür Özel, iyice zayıf kaldı.

Merhum Deniz Baykal ile asla kıyaslamaz da…

Ayıptır söylemesi, Kemal Kılıçdaroğlu’nun bile gerisine düştü.

Rusya’ya tüymesine birkaç saat kalmış Esed’le “masaya oturulmasını” tavsiye eden,  Cumhurbaşkanı Erdoğan ile görüşmek için gelen Avrupa Komisyonu Başkanı Bayan Ursula’ya  “kendisine uğramadan gittiği için” sitem gönderen bir Genel Başkanı var CHP’nin.-

Sokaktaki vatandaşın geçim sıkıntısı var, pahalılık var, kiralar çok yüksek, çarşı-pazar etiketleri el yakıyor…

Nice sıkıntı var ama…

Böyle de bir Ana Muhalefet Partisi var.

Sigara, Fener ve CHP…

Dedim ya, ben üçünü de bıraktım.

Ali Koç istifa ettiğinde, Fenerbahçeliliğim geri gelir mi bilemem ama…

Diğer ikisine dönmemekte kararlıyım!