Batı'nın 19. Yüzyıldan beri uyguladığı " millet" sistemi hem kendi toplumsal yapısında, hem de Müslümanların yaşadığı topraklarda çok ciddi ve kalıcı hasarlar bıraktı. 

Sadece bu değil, İnsanlığa bırakılan birçok hastalıklı pratik var ama geriye dönüşü mümkün olmayanların başında ne yazık ki "millet" anlayışlarındaki sakatlık geliyor. 

Bizim millet anlayışımız; birleştirici, bütünleştirici ve eşitlikçidir.

Batı'nın ki; ayrıştırıcı, aşağılayıcı ve bölücüdür. 

Bizim millet anlayışımız insan merkezlidir. İnsanın bizatihi kendisi ile, özü ile ilgilidir. 

Batı'nın ki; insanın dış görünüşü, rengi, konuştuğu dili, statüsü ve varlığı—yokluğu ile ilgilenir. 

Biz millet'ten, bir medeniyete mensup olan insan topluluklarını anlıyoruz.

Yani, dilleri, derileri, gelenek ve görenekleri, giyim kuşamları birbirinden farklı ama aynı ortak inancı paylaşan insanların şuurlu beraberliğine biz millet diyoruz. 

Peygamber Efendimiz (sa) Kur'andan öğrendiği millet anlayışına göre devletini temellendirmiş, farklı dil, renk, aşiret ve geleneği olan toplulukları bir araya getirerek bir "millet" oluşturmuştur. 

Bu millet anlayışı daha sonra devam ederek Abbasiler'de, Selçuklular'da ve Osmanlılar'da da uygulanmıştır.

Dolayısıyla Batı muhtelif renk ve dil sahibi toplulukların bir arada yaşayabileceğini pratik olarak bizden öğrenmiştir. 

Ne var ki 19. Yüzyılda Batı, millet kavramının yerini tutmayan ama işlevsel olarak aynı amaca yönelik nation kelimesini ihdas etti.

Bu kelime daha çok dil ve ırka yöneliktir ve temellerini atanlardan biri de aile, toplum, toplumun yapısal bileşenleri, kolektif bilinç ... gibi konular üzerine çalışan ve Ziya Gökalp'i derinden etkiyen Fransız sosyolog Emile Durkheim'dir.

Osmanlı'nın yıkımı birçok yıkımı da beraberinde getirdiği için millet anlayışımız da yıkıldı ve yüzyıllarca bir arada tek bir millet olarak yaşayan Türkler, Kürtler, Araplar, Arnavutlar, Çerkesler, Boşnaklar, Tatarlar, Türkmenler .... paramparça oldular. 

Her biri Batı'nın nation anlayışına göre ayrı ayrı devletçikler kurdular veya kurmayı çok büyük bir marifet sanarak bu yolda gayret sarfettiler.

Yaklaşık yüz yıldır kurulan bu devletlerin yetiştirdiği nesiller birbirine yabancılaştı. 

Batılılar, halkları Müslüman olan ve esasında tek bir millet olan bu nesiller arasına husumet sokarak birbirlerine yabancılaştırdı.

Bugün, Türkiye'ye gelen Suriyeli mülteciler işte bu şuuraltımızdaki fitneyi ve husumeti tetikliyor. 

Onları yabancı görüyoruz.

Durup dururken ekmeğimize ortak olduklarını düşünüyoruz.

Milyarlarca dolarımızı onlar için harcadığımızı söylüyoruz.

Ahlaklarından, davranışlarından, kabalıklarından yakınıyoruz.

Bütün bir küffar aleminin, onların tepelerine bomba yağdırdığı umurumuzda değil.

Evlerinin, yurtlarının yıkılıp tarumar olmasına aldırmıyoruz. 

Bebeklerinin parçalanması, namuslarının ve gencecik kızlarının kirletilmesi bizi hiç ilgilendirmiyor.

Yiyecek bir lokmaya, barınacak bir ağaç kovuğuna, giyinecek birkaç parça eski elbiseye muhtaç olmaları bizi zerre kadar ırgalamıyor.

Yarın aynı duruma kendimizin de düşebileceğini, düşmez kalkmaz olanın sadece  Yaratıcımız olduğunu bir kez olsun düşünmüyoruz.

Niçin mi?

Birincisi, insanî özelliklerimiz alabildiğince aşındı, yıprandı.

İkincisi, Suriyeli, Afganistanlı, Iraklılarla aynı medeniyete mensup Milletin birer ferdi olduğumuz unutturuldu bize. 

Acımasız, ruhsuz, şuursuz ve bencil bireylere dönüştük.

Değerlerine, toprağına, uygarlığına, milletine ve milliyetine yabancılaşmış olarak her fırsatta sokaklara fırlayıp mültecileri linç etme kabalığı, nobranlığı ve eşkiyalığı peşindeyiz.

Biz bu muyuz, söyleyin Allah aşkına biz bu muyuz ? 

Suriye'ye, suriyelilere aç, susuz, vatansız kalmış mültecilere bugün değilse ne zaman sahip çıkacak, ne zaman kucak açacağız ? 

Evet katılıyorum dünya çok kirlendi ama aramızda her şeye rağmen düşmüşü kaldıran birileri olmasın mı?

 

 

Ferman Karaçam - Haber 7 

 

fermankaracam@gmail.com 

fermankaracam@twitter.com 

twitter.com/fermankaracam 

facebook.com/fermankaracam