Çocukluk yıllarımda hala hayatta olan Kurtuluş Savaşı gazileri vardı. Hiç değilse bir tanesini, Fehmi Amca’yı yakından tanıma fırsatım oldu. Midilli muhaciri bir Burhaniyeli. Hem Çanakkale hem de İstiklal Harbi gazisi….

Henüz altı yedi yaşlarında bir çocukken Çanakkale mahşerini, Yunan mezalimini, Sakarya’yı, Büyük Taarruz’u, halkın büyük direnişini ve Gazi Mustafa Kemal’i onun ağızdan dinledim….

Vatan için kan vermiş, can almış bir adamdı. Sakarya’da hücuma kalktıkları anı anlatırken kendini tutamaz, “Türk’ün ayranı kabardı bre gavur…” diye bağırarak ayağa fırlardı.

Savaştan sonraki yıllarını çiftçilikle geçiren Fehmi Amca, çok dindar biri değildi ama hepimiz kadar inançlı, hepimiz kadar Türk ve hepimiz kadar Müslüman biri idi. İbadetlerini ne kadar düzenli yapardı hatırlamıyorum, çocuktum. Ama cami ile, İslam ile, bayrak ile bir sorunu olmadığına şahitlik edebilirim. Zaten 90’lı yılları görmeden vefat ettiğinde de cenazesi - her Müslüman gibi- camiden kaldırıldı, helallik alındı, namazı kılındı, emaneti de kabrine bir Müslüman’a yakışır şekilde konuldu.

Şimdi Fehmi Amca hakkında böyle şeyler yazmak o kadar tuhaf geliyor ki! Bunu görse, ihtimal, “neler saçmalıyorsun oğlum sen” diye bana çıkışırdı. Ne bilsin kırk yıl sonra türeyen bir güruhun Ramazan günü ellerinde bira kutuları, “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” diye bağırarak tarihi bir camiyi işgal edeceğini? Kapıları, mezar taşlarını kıracağını…

Fehmi Amca, politikanın detaylarını bilen, onlarla ilgilenen biri değildi.  Gavura esir olmamak, özgür bir vatan sahibi olmak onun için yeterliydi. Ağabeyi dahil pek çok yoldaşını şehit verdiği vatan davası, hayatının nihai görevi idi. Ömrü boyunca o güzel hatırada, Müslüman Türk’ün namusu olan zaferde kaldı. Onun dünyasında camiye saldırana Yunan denirdi, gavur denirdi. Çünkü cami Türk’ün mukaddes sığınağı idi. Bugün hayatta olsa camiye uzanan kirli ellere Yunan’a verdiği türden bir karşılık verirdi.

İnsan şimdi düşünmeden edemiyor…

Fehmi Amca gerçekten de Mustafa Kemal’in askeri olduğuna göre, bugün camiye bu hakareti eden alçaklar kim? Mustafa Kemal’in nesi oluyorlar?

22 Yaş

Tutuklanan provokatörlerden biri 22 yaşındaymış ya hani… Nevşin Mengü misali bazı tuzu kuru tipler, “vay efendim nasıl olur” diye ağlaşıp ileniyorlar. Akılları sıra” eylem romantizmi” yapıyorlar.

Tabii ki kimselerin tutuklu olmasını istemeyiz ama, yasalarımıza göre 18 yaşını dolduran her bireyin tam cezai ehliyeti var. Zaten 22 yaş da gayet yetişkin bir yaş. O yaştaki pek çok insan üniversiteyi bitirmiş, çalışıyor ve hatta evlenmiş durumda.

Ben o yaşta iken çoktan günde on saat çalışıp ekmeğimi çıkarıyor, bir yandan da “devrimcilik” yapıyordum. Defalarca göz altına alınmış, günlerce ikinci şubede kalmış, mahkemelerde savcıların hakimlerin karşısına çıkmıştım.

Hem de gözaltı süresinin ayları bulduğu, mahkemeye kadar avukat yüzü göremediğin eski Türkiye’de…

Eski Türkiye’nin hukuk dışı Devlet Güvenlik Mahkemelerinde,

Eski Türkiye’nin tam zamanlı işkencehanelerinde…

O sınır tanımaz hukuksuzluk ortamında 18, 19, 20, 21 ve 22 yaşımdaydım… Bir şekilde altından kalkmayı, acı deneyimleri geride bırakmayı başardım. Türkiye’deki değişime inanmamın önemli sebeplerinden biri de bu deneyimler.

Ancak gerçekten merak ediyorum… Bugün, şu küfürbaz provokatörleri -sırf yaşları yüzünden- kutsallaştıran “gazeteciler”, o yıllarda neredeydiler? 12 Eylül’ün hangi kurumu ile mücadele ettiler? Ne tür bir bedel ödediler?

Şimdi anaya bacıya söven bu alçaklar için yapış yapış bir romantizm üretebildiklerine göre, ülke gerçeklerinden uzak pek rahat bir yaşam sürmüş olmalılar.