Alan Mikhail’in bir kitabı çıktı. Yavuz Sultan Selim’i irdeliyor. Kitabın ismi: Allah’ın Gölgesi (God’s Shadow)…  Mikhail, Yale Üniversitesi tarih profesörlerinden. Kitabı iddialı tezler içeriyor.

Modern Avrupa’nın kurulmasını ters okumayla Yavuz’un marifeti olduğunu ifade ediyor. Kitapta Osmanlı’nın tesis ettiği sistemin, bu sistemle sürdürülen barış ortamının kendi menfaatlerini nasıl zedelediğini anlatılıyor.

Bugünlerde Akdeniz’de bir hayalet dolaşıyor, Endülüs adıyla.

Müslümanların Avrupa’dan sökülüp atılmasının ardından hayaleti terk etmedi. Ceberrut yönetimler halklarına karşı bir sopa olarak kullandılar bunu. İspanyol faşisti Franco, düşmanlarına karşı bu silahı kullanıyordu. Saf Hristiyanlığın kirletilmesine izin vermeyecekti. Emrinin altında Faslı birlikler olduğu halde bunu söylüyordu. Temel bir anlatı ve ikna biçimi Avrupa’da. Öyle ki İngiltere bu korkuyla Avrupa’yı terk etti, Akdeniz’de mülteciler bu korkuyla denizin ortasında ölüme terk ediliyor.

Endülüs defterini kapattıklarını düşündükleri zaman Yavuz Sultan Selim Akdeniz’de at koşturmaya, bayrak göstermeye başlamıştı. Tatsız bir sürpriz, yaklaşık 400 yıl sürecek tatsız bir sürpriz. Sonra? Osmanlı’yı kemirmeye başladılar ve allem edip kallem edip Akdeniz’in önemli bir kısmında silmeyi başardılar. İngilizler, Fransızlar, İtalyanlar ve tabii Almanlar. Yunanistan’ın bayrak renklerini Bavyera’dan aldığını da not edelim. Osmanlı varlığını üleşmek için herkes bir araya geldi. Özünde ise Endülüs’te yarım bıraktıkları “işi” tamamlama gayesi vardı.

Yavuz Sultan Selim, 400 yıl süren kabusları oldu. Osmanlı sonrası rahatça at koşturacaklarını sandılar ve Osmanlı’nın tamamen bitmiş olduğu düşüncesi kapladı benliklerini. Büyük yanılgı. Her taşın altında bir Osmanlı hikayesi anlatılacağı günü bekledi durdu. Buna bir anlamda Ömer Seyfettin hikayesi diyebilirsiniz: Bir geminin kendisini almak için gelmesini bekleyen Koca Memiş’in yer aldığı Forsa.  İnsanlar unutsa da milletler unutmuyor, insanlığın ortak hafızası hatırlamaya devam ediyor. Biz unutsak da ne demek olduğunu geçmişimizin dostumuz da unutmuyor, düşmanımız da.

Tarih belki tekrar etmiyor ama kafiyeyi seviyor Mark Twain’in dediği gibi. Tıpkı Endülüs’te oldduğu gibi Osmanlı’yı da bölerek ve kademeli olarak Akdeniz’in etrafından uzaklaştırmayı denediler. Tam bitirdiklerini düşündüklerini aşamada Türkiye’nin gerilmiş bir ok gibi yerinden fırladığını fark ettiler. Eskisinden daha güçlü şekilde Türkiye rüzgarı esmeye başladı. Yüz yıldan uzun süredir bitirmeyi hayal ettikleri proje yeniden akamete uğradılar.

Türkiye bu itibarla hem Endülüs’ün hem de Yavuz’un iddiasının temsil makamını oluşturuyor. Dünya sokaklarına düşen bu gölge, dünya sisteminin içinden çıkması zor bir uyanışı işaret ediyor. Gölgenin düştüğü topraklardaki mankurtlaşmış zihinler kimliklerini hatırlıyor.  Endülüs’ü tam olarak gömmeye çalışırken üzerlerine Yavuz’un gölgesi düşüyor.

Oruç Reis gemisi ve donanmamız? Akdeniz’de dolaşan Endülüs hayaletinin ve Yavuz gölgesinin görünen küçük bir kısmı. Gerisini hep birlikte yaşayıp göreceğiz. Her dün yeni bir yarın üretiyor ve Akdeniz’in hatırladığı geçmiş Avrupa’nın hiç de hoşuna gitmiyor.