Ateşkes anlaşması kim için ne ifade ediyor?

15 Ocak 2025 kimin zaferi?

Bu soruların cevabı hem çok katmanlı hem de çok karmaşık.

Çünkü Filistin davası ya da Gazze’de yaşananlar, sadece Filistin ve İsrail’den ibaret değil.

“Tahmin tuzağı”nın da farkında olarak analiz yapmak gerekiyor bir yandan da.

Ve elbette katliamın asıl sorumlusunun Amerika olduğu gerçeği, hiçbir tahminin tuzağına düşme ihtimali olmayan berrak bir gerçeklik.

Dolayısıyla da Gazze soykırımının onurluları ve onursuzları var.

Yüreği yananları ve bayram edenleri var.

7 Ekim 2023’ten beri tonlarca bomba yağdıranlar ve bombaları finanse edenler, ateşkesi duyururken sanki kendileri hiç suçlu değilmiş gibi konuştular.

Bir aklanma çabasıyla âdeta sürecin “kahramanı” gibi poz verdiler.

Oysa hakikat asla öyle değildi.

Zira konuya tersinden bakıldığında, durdurabilenin aynı zamanda başlatan da olduğu çok hızlıca kavranacaktır.

Asıl katillerin asla kahraman olma ihtimalleri de yoktur.

ABD, Gazze’deki tutumuyla çoktan vicdanlarda mahkûm edilmiştir.

Los Angeles yangınlarının Gazze’de yaşananların ahı olduğu inancı, bütün merhametlilerin ortak kanaatine dönüştü sosyal medyada.

Çok acı bir gerçek ama hiç kimse üzülmedi yangınlara.

Bir zalimin yananlarına.

Ne kötü bir yalnızlık ve ne kötü bir itibarsızlık.

İmajı darmadağın bir ABD, zafer kazanmış olabilir mi?

Bir avuç Gazzeliye diz çöktüremeyen bir “süper güç(!)” çok fena kaybetmiştir.

Hem sahada hem de vicdanlarda bir kayıptır bu.

Markos İncili’nde, “Yersiz, yurtsuz kalan Yahudiler” diyordu.

Acının merkezine kendilerini koyanlar da hep Yahudilerdi ya tarih boyunca. 

Hep dışlanan, katledilenler olarak hak aradılar.

Siyonist anlayışla bu çaba katmerlendi ve İngilizlerin himayesindeki 1917 Balfour Deklarasyonundan bugüne kadar da artarak devam etti.

Holokost, antisemitizm sarmalında dayatılanlar, gerçek bir faşizme dönüştü sonra.

Bir faşistin soykırımına uğrayan siyonistler, ABD ve Avrupa nezdinde üretilen başka bir faşizmin himayesinde şımardıkça şımardı.

Güya sürekli hukuk ya da adalet arayan bu katiller, uluslararası hukukun kara deliği oldular ve hiçbir kurala uymadılar.

Evet, binaları yerle bir ettiler; taş üstünde taş bırakmadılar Gazze’de.

Ama korkunç imkân ve desteklere rağmen sindiremediler Gazzelinin imanını.

İddia ve hayalleri açısından bakıldığında açık bir şekilde yenildiler.

Bir buçuk yıla yaklaşan bir süreçte, önlerinde toz olarak bile görmedikleri El Kassam Tugayları ile bugün masaya oturmak zorunda kalmak bile, rezil olmuşluğun net fotoğrafıdır.

Gazze’nin tamamından geri çekilmek zorunda kalmak, belli hatları tahkim edeceklerini ve Gazze’yi güney-kuzey diye ikiye böleceklerini iddia edenler açısından ne büyük bir hezimettir.

Minicik bir alanda, bunca zamandır bir avuç kahramandan rehinelerini almayı beceremeyen korkaklar, kazanmış olabilirler mi?

“Mucizeler olmasaydı Hristiyan olmazdım.” demiş Aziz Augustinus.

Peki, yaşasaydı bir avuç Gazzelinin gerçekleştirdiği bu mucize karşında da Müslüman olur muydu?

Zira kalbi katılar dışında böyle bir imana kim gıpta etmez ki…

Nebukadnezar gözlerini açıp siyonistlere baksa ne derdi acaba; kılıç artıklarının, torunlarının zalimliği karşısında.

Ya Hitler…

Kendilerini bile geçtiklerini gördüklerinde, şaşırırlardı büyük ihtimalle.

Zalimlerine dönmüş zalimlerdir bu siyonistler...

Kendilerine göre yarattıkları tanrılarını da arkalarına alarak soykırım yaptılar Gazze’de.

Hitler de Münih Mesihi olarak uygulamıştı yaptıklarını.

Zalimler hem sahada hem de vicdanlarda kaybettiler.

Gazze yenilmedi.

Karşısındaki zalimler düşünüldüğünde sahada yenilseler bile vicdanlarda yenilmeyeceklerdi.

İmanları ve zaferleri ilham oldu insanlığa.

Milyonları sokaklara döken de işte bu ilhamdı.

Gazze artık hiç olmadığı kadar güçlü gönüllerde.

İsrail de hiç olmadığı kadar zayıf.

Gazze şehitlerinin imanı filiz verdi.

İnşAllah yakın bir gelecekte egemen bir devletin de ilhamı olur bu zafer.

Filistin kazandı; Gazze kazandı.

Zaferin kalıcı olması duasıyla… 

İsmail Öz / Diriliş Postası