Bu başlığın benim için ilginç bir hikâyesi oldu.

Yaklaşık bir hafta öncesinden yazmayı planladığım yazı için seçmiştim.

Aslında uzun bir dönemdir ABD’nin bu yöndeki eğilimleri benim açımdan çok belirgin hâle gelmişti.

Sonra ABD Başkanı Trump’ın “Yaşasın kral!” paylaşımını görünce gerçekten şaşırdım.

Zira bu hissiyatımın, hissettirenlerdeki karşılığı açısından oldukça önemliydi.

ABD her ne kadar kendisini demokrasinin beşiği olarak lanse etse de başkanlarının tavırları her zaman bir kralın ya da imparatorun tavırları gibi oldu.

Kurumların ya da hukukun işleyişinde bir başkanın ne denli etkin olduğunu, her başkanla değişen derin farklılıklarda açık bir şekilde müşahede ettik, ediyoruz.

Bir başkanın suçlu ilan ettiğini diğerinin kahraman yaptığını da çok çarpıcı örneklerle ayne’l yakin görüyoruz.

Biden’ın, oğlunu, ABD’deki hukuk siteminin adil davranamayacağını gerekçe göstererek affetmesi, çoğu monarkın ya da kralın bile uygulamaktan imtina edeceği bir yetkiye tekabül ediyor.

Kongre baskınına katılanların Biden yönetimi tarafından suçlu ilan edildiğini biliyoruz.

Trump ne yaptı peki?

Göreve gelir gelmez kendisi için kongreyi basanları affetmek için çalışma başlattı.

Bu tutum sadece ABD’nin iç politikası için geçerli değil.

Bugünlerde ABD dış politikası da çok ciddi değişimlerle, olağanüstü türbülanslar yaşıyor.

Ukrayna ve AB konusunda yapılan açıklamalar, Avrupalı liderleri ve Ukrayna liderini hop oturtup hop kaldırtan türden.

Rusya ile girişilen görüşmeler, yepyeni bir denge sinyali veriyor.

ABD’nin geleneksel tavırları, bir başkanın dudakları arasında âdeta baygınlık geçiriyor.

ABD, Biden ve Trump dönemlerindeki kadar hiç savrulmadı.

Kişisel özellikleri sebebiyle ABD’nin imajına verdikleri zararın tarifi yok bana göre.

ABD krallarının belki de geleneksel krallardan tek farkı, bir hanedan soyuna tabi olmamaları.

Geleneksel imparatorlukların yazılı olmayan protokolleri vardı.

Onların askerî yapılanmaları, sınır ye egemenlik algıları çok farklıydı.

ABD bugün bunları belli oranda uygulasa da çağın gerçekleri sebebiyle çok büyük engeller de var.

Bu anlamda Britanya İmparatorluğu’nun hem kötü bir varisi hem de taklitçisi konumunda. 

Buna bir de seçilmiş kralların, çeşitli malullükleri eklenince oradan oraya savrulup duruyorlar.

Trilyonlarca dolar harcadıkları onlarca devlet müdahalesinden avuçlarını yalayarak döndüler.

Girdikleri hiçbir savaşı başarıyla sonuçlandıramadılar.

Ferasetsiz kralların talimatları ABD’nin borcunu 30 trilyon dolarların üstüne taşıdı.

ABD doların sahibi olmasaydı, böyle bir borçla şimdiye kadar çoktan batmış, iflas etmiş olması gerekirdi.

Gelinen nokta ABD’yi haraççı bir mafyatik devlet konumuna taşımıştır ve bu da çok ciddi bir itibar kaybıdır.

Suudi Arabistan’a kesilen 1 trilyonluk fatura, Ukrayna’nın nadir elementlerine çökme tehditleri bunlardan sadece ikisi.

Bütün bunlar, bugün çeşitli zorlamalarla sürdürülebiliyor gibi görünse de orta ve uzun vadede çok büyük yıkım ve parçalanmaların ilhamı olma yolundadır ABD.

Los Angeles gibi bazı eyaletlerin şimdiden ayrılma sinyalleri verdiğini de hatırlamak gerekiyor.

Fransa’dan ilhamını alan ABD bağımsızlığı ve demokrasisi öyle anlaşılıyor ki Alexis de Tocquaville’in 1835’lerde kaleme aldığı, “Amerika'da Demokrasi” kitabındaki günlerden bugüne çok şey kaybetmiş.

En başta İbn Haldun’un “asbiye” olarak tarif ettiği dayanışma ve birlik ruhundan çok şey kaybetmiş.

Kralın kendine değil, halkın krala “Yaşasın kral!” demesi onu yaşatır.

ABD halkının istediği bir kral mı yoksa güçlü ve adil bir başkan mı?

Ya da 21. yüzyıl dünyası, bir krala hele de kafası karışık bir krala tahammül eder mi?

Bütün bunlar, yakın geleceğin önemli konuları olmaya devam edecek.

Dünya toplumları gerçek bir yol ayrımında.

Başta Avrupa olmak üzere ABD krallığına ya başkaldıracaklar ya da uzun bir süre daha onun tebaası olacaklar.

Ve bir kez daha anlaşıldı ki tarih boyunca, “en iyi rejim” peşinde koşan insanlık hâlâ onun çok gerisinde duruyor…   

Diriliş Postası