Hafta sonu Kahramanmaraş’taydım. Şair yazar dostlarımızla buluşup hasret giderdik. Daha çok onları dinledim. İnsanların yaraları içten kanamaya devam ediyor. Gidenlerin hüznü yüzlerinde asılı kalmış.

Hayat devam ediyor sözünü sık kullansalar da bir yerlerde duran bir şeyler var. Ben onun bağırdaki acı olduğunu düşünüyorum.

Eşini, kardeşini, oğlunu, kızını, komşusunu, arkadaşını en sevdiklerini kaybetmiş insanlar.

Canlarından can gitmiş. Kanatları kırık kuşlar gibi dolaşıyorlar caddelerde. Çarşılarda geçmişin güzel günlerini arıyorlar. Şen kahkahaları yarenlikleri dostça yapılan şakaları arıyorlar.

Her şeye rağmen açılan dükkânlarda sohbetin konusu hep deprem. Nasılsın sorusu usulen soruluyor gibi.

Nasıl olunduğunu en iyi soran biliyor aslında.

 Maraşlılar gerçekten kahraman insanlar. İsyan etmek tabiatlarında yok. Kadere ve kazaya imanları tam. Allah’a devlete ve bayrağa yürekten bağlılar. İlk günlerdeki eksiklikleri dile getirseler de ardından hemen Allah devletimize zeval vermesin demeyi ihmal etmiyorlar.

Maraşlılık diye bir ruh var bu topraklarda. Bu ruhu besleyen bütün değerler muhafaza ediliyor. Yedi düvele direnecek bir cesarete sahip olan bu mütevekkil insanlar depremin hasarlarını atlatmak için çaba gösteriyor şimdilerde.

Ulu Caminin minaresi yıkık. Evimin yıkıldığından daha Ulu Camiye yandım diyor bir Maraşlı. Oradan okunan ezan bizim hayat kaynağımız manevi dayanağımız diye ekliyor.

Çay ocakları yavaş yavaş açılmaya başlamış. Bu ocaklarda sadece çay içilmiyor dertler bölüşülüyor teselli cümleleri kuruluyor.

Efkârla içilen sigara dumanları göğe yükselirken muhabbet koyulaşıyor.

 Masalarda oturanlar kaybettikleri sevdiklerinden bahsediyor. Göçenlerin güzellikleri anlatılıyor bir bir. Şehit oldukları özellikle vurgulanıyor. Cennette buluşma temennileri hiç eksilmiyor.

Hangi sokaktan geçseniz yanık bir türkü peşinize takılıyor. Türk milleti acısını en çok da türkülere yansıtmış. Ciğerini dağlayan yangını türkü yakarak söndürmüş. Maraşlılar yanık türkülere eşlik ediyor.

Daha önceki gelişlerimizde uğradığımız yerleri görelim istiyoruz. İki adımda bir yıkılmış bir binayla karşılaşıyoruz.

 Deprem kendisini unutturmamak için her yerde hasarlarını karşımıza çıkarıyor. Yıkık binaların arasından yürüyoruz.

Can dostum Enver Çapar sadece binalar değil hepimiz hasarlıyız yaşamıyor gibi yaşıyoruz diyor.

 Bu söz depremi yaşayan herkesin ortak ruh halini yansıtıyor aslında.

 Devletimiz kısa sürede yeniden binaları yapacak şehri yeniden inşa edecek. Buna herkes inanıyor.

Fakat insanların iç hasarlarının tamiri kolay görünmüyor. Özellikle çocukların bu tramvayı atlatabilmesi için psiko sosyal destek çalışmalarının çoğalması gerek.

Kısa sürede yüzlerce hikaye dinledim. Enkazda anne babasının cansız bedenine sarılıp ağlayan o çocuklar nasıl toparlanır bilmiyorum.

Depremde hayatını kaybeden kardeşlerimizin mezarlarını da ziyaret ettik.

Gül bahçesine çevrilmiş Türk bayrağıyla donatılmış kabristan. Aylar geçmesine rağmen mezarların başında Kur’an okuyan gözyaşı döken sayısız insanla karşılaştık.

Bu acının tarifi yok. Kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir manzarayla karşı karşıyayız. Geride kalanlara sabır dilemekten başka elimizden bir şey gelmiyor.

Ölüm Allah’ın emri ama insanlar ayrılığa dayanamıyoruz diyor. Keşke ayrılık hiç olmasa.

Çocukların bayramlıkları mezarlarının başına bırakılmış. Enkazdan çıkan oyuncakları sahiplerine getirmiş yakınları. Ah ki Ah!  Keşke toprak olsaydım diyen ne kadar da doğru demiş.

Ahmet Abiye Fazlı’ya Ferhat’a selam verdik. Cennette beraber olduklarına inancımız tam. Birbirlerini Allah için sevenler bu dünyada olduğu gibi orada da beraber olur.

Bize öğretilen budur. Bizim inancımız birbirini hesapsız sevenlerin öteki âlemde de ayrılmayacağını müjdeler.  

İki gün boyunca dostlarımın deprem hikayelerini dinledim. Acılarına kardeş olmaya çalıştım.

 Maraş’ı çok kırgın ve yaralı gördüm.

Rabbimiz güzel Maraş’ımıza güç kuvvet versin İnşallah.