Gazze bir yıldır dünyanın gözleri önünde yakılmaya yok edilmeye devam ediyor. Çoluk çocuk kadın ve sivil demeden bütün masumları katleden caniler ordusu kana doymak bilmiyor. 

Hak hukuk insanlık kavramları artık bir anlam ifade etmiyor. 

Düşmanın bombaları bedenimizi yakarken Müslümanların sessizliği de içimizi yakıyor diyor Filistinli genç. Türkiye’de misafir akademisyen olarak bulunan Gazzeli bir akademisyen Müslüman kardeşlerimizin Instagram sayfalarında keyifli tatil fotoğraflarını görünce acılarımızda yalnız olmanın kahredici hakikatiyle yüzleşiyoruz demişti.  

Ne söyleseler haklılar. 

Ümmet ve kardeşlik kelimelerini dilinden düşürmeyen bizler çoktan oyun ve eğlencelerimize döndük. 

Filistin’de bir soykırım yaşanmıyor gibi yaşamayı ustaca başarıyoruz. Ekranlardan evlerimize taşan çocuk cesetleri bile artık vicdanımızı kanatmıyor. Meydanlarda yokuz. Sıradan eylemleri yapmaktan bile aciziz. 

Savaş kesintisiz sürüyor ama bizim sesimiz çoktan kısıldı. Fatih’ten Saraçhane’ye oradan Bayazıt’a bir gün sonra konsolosluğa uzanan ezberlenmiş bir eylem geleneğimiz var. 

Sonra, sonrası sessizlik. Sürdürülebilir eylem pratiğimiz yok. 
İslami dediğimiz camia paramparça. Filistin bile birleştiremiyorsa bizi daha başka ne birleştirecek bilmiyorum.

 Geçtiğimiz haftalarda önemli bir hususta dört yüz derneğin iş birliğiyle Saraçhane’de bir miting yapıldı. 

Destek verdiği söylenen derneklerin sayısı kadar meydanda insan yoktu. Her derneğin sadece yönetim kurulu üyeleri katılsa toplananların elli katı bir kalabalık olurdu. Ama yoktu. 

Sosyal medyada takipçi sayısı çok olduğu için tercih edildiğini düşündüğüm bazı konuşmacıların sayfalarında paylaştıkları sade soda fotoğrafına like atanlar bile gelse meydan yine dolardı ama onlar da yoktu. 

Çok yaygın olan bir eleştiri şehvetiyle bunları yazmıyorum. En başta kendi nefsimi sorguluyorum. Bir senedir Gazze yakılırken insanlar bir yudum suya muhtaç edilirken sen ne yaptın diye kendime de sürekli soruyorum. 

Açık söyleyeyim ki şahsım da başta olmak üzere bu imtihandan alnın akıyla çıkacak çok kişi yok. 

Özellikle Türkiye’de sayıları yüzbinlerce milyonlarca ifade edilen cemaat ve tarikatların Gazze karnesi hiç de iç açıcı değil. Bir senedir savaş devam ederken Filistin ne kadar gündemlerine gelmiş diye bir tarama yaptığımızda dehşet bir fotoğraf karşımıza çıkıyor. 

Neredeyse bütün vaazlarında ve sohbetlerinde “Mü’minler birbirlerini sevmekte, birbirlerine acımakta ve birbirlerini korumakta bir vücuda benzerler.’’ Diye başlayan muazzam peygamber sözünü kullanmışlar. Ama devamında Filistin zikredilmiyor, Gazze anılmıyor. 

Çok ilginç bir yıldır neredeyse bütün tarikat ve cemaatler kendi içlerinde bir savaş yaşıyorlar.

Filistin İsrail savaşı sanki gündemlerine girmesin diye bir çatışma içine sokulmuş durumdalar. Doğal bir süreç mi yoksa planlanmış bir gerginlik mi doğrusu anlamakta zorlandım. 

Mesela büyük cemaatlerden birisi tam bir yıldır rabıta mevzusunu tartışmış. Tartışma dediysem ilmi münazara falan anlaşılmasın.

Elli yıldır ihvanlık anlayışıyla aynı secdeye baş koyanlar birbirlerine girmiş. Ölmüş şeyhe mi rabıta yapacağız yaşayan şeyhe mi sorusuna cevap bulamadıkları için ortalığı savaş alanına çevirmişler. 

Gazze’yi Doğu Türkistan’ı anacak enerjileri bile kalmamış. Bölünmeler parçalanmalar tehditler hakaretler küfürler de cabası. 

Başka büyük bir cemaat Gazze savaşı başladığı günden bu yana ölen şeyhlerinin mirasını bölüşme kavgası veriyor. Tarikatı ticarete bulaştırmanın acı faturasını ödüyorlar.
Aynı ocakta yetişmiş aynı terbiyeden geçmiş insanların birbirlerine kullandıkları dili görünce hepsinin adına ben utandım. Tasavvuf ahlakı sadece kitap isminde kalmış.

Bunlar da Filistin’deki durumu gündem edemeyecek kadar kendi dertleriyle meşguller. Başka gruplarda başka dertler. Onları da yazıp içinizi karartmak istemem. Allah sonumuzu hayır eylesin. 

Bir yıllık Gazze Savaşının muhasebesini yaptığımızda Türkiye’deki tarikatların da cemaatlerin de fertlerinde sınavı veremediğini görüyoruz. 

Gazze’nin ahı başka ahlara benzemez. Türkiye’deki Müslümanlar da bunun vebalini zor öder. İstisnaları elbette hariç tutuyorum ama toplu fotoğrafta hiç de iyi görünmüyoruz. Bir yılın değerlendirmesini içimizde yaparak silkinmemiz gerekiyor. 

Toplanıp toparlanıp ayağa kalkmazsak vücudunun kanlı parçaları dört bir yana savrulan sabilerin hesabını ahirette zor veririz. Bizi sade bir özsorgu paklamaz. Topyekûn bir nasuh tövbesi yapmamız gerekiyor. 

Cenab-ı Allah bizi affetsin!

Mahmut BIYIKLI / Haber7