Yılın son günüydü. Bir yılın muhasebesini içten içe yapıyordu. Geçtiğimiz yıl iş için çok koşturmuş, yeni kurduğu şirket için gecesini gündüzüne katarak çalışmıştı. İşler iyi gidiyordu, çok şükür. Lakin bu yoğun tempo içinde ailesini ve özellikle çocuklarını oldukça ihmal etmişti. Akşam saat onda eve geldiğinde çocuklar çoktan uyumuş oluyordu. Sabahları onları okula bırakırken onlarla birazcık görüşebiliyordu. “İş açısından başarılı ancak aile açısından başarısız” bir yıl diye içinden geçirdi. 

“Neyse, şimdi yeni yıla odaklanmalıyım.” diyerek, kağıdı ve kalemi eline aldı. Yıllardır yaptığını yapacak, yeni yıl için belirlediği hedefleri bir kağıda yazacak ve gözünün önüne asacaktı. Hemen işe koyuldu. Öncelikle satış hedefleri, sonrasında ise ciro hedeflerini belirledi. Aktif müşteri sayısı konusunda önüne yeni hedefler koydu. Şirketin kurumsallaşması adına yapacağı işleri bir bir listeledi. Bu yıl çalışan memnuniyetine ve müşteri memnuniyetine yatırım yapacaktı. Bu memnuniyeti sağlamanın yol haritasını çıkardı. İyi iş çıkarmıştı. Elindeki hedeflere bakınca kendisiyle gurur duydu. 

Kalktı, meyve almak için mutfağa yöneldi. Dönerken çocuklarının yatak odasına uğradı. Onların yanaklarına birer öpücük kondurdu. İşte tam da o anda yaptığı bir hatayı fark etti. Yeni yıl hedeflerini belirlerken ailesine ve çocuklarına dair hiçbir hedef belirlememişti. Sanki gündeminde onlar yoktu. Kendinden utandı. Halbuki bir önceki yıl düştüğü hatayı çok iyi biliyordu. Tekrar çalışma masasına yöneldi. Kızgındı, kızgınlığı kendineydi. Bu sefer ailesi ve çocukları için bir hedef belirleyecekti. Düşüncelerini tek tek kağıda döktü.  Uzun bir uğraşın ardından ortaya şöyle bir metin çıktı:

“Bir yılı daha geride bıraktım. Her yeni yıl, her başlangıç, yeni hayaller ve hedeflerle başlar. 2012 yılında hedeflerim ve hayallerim arasında çocuklarıma daha çok yer vereceğim. Bu yıl ailemle ve çocuklarımla daha fazla vakit geçirmeyi, bu yıl içinde çocuklarıma daha çok sarılmayı, onlarının gözünün içine daha çok bakmayı düşünüyorum. Çocuklarımı onların yüzlerine bakarak daha fazla dinleyemeye, onlarla daha çok sohbet etmeye niyetliyim. Onların benimle oynamaktan hoşlandıkları oyunları onlarla daha çok oynamaya çalışacağım. Çocuklarım bana gönderilmiş en büyük hediyelerden biridir. Sevilmeleri için bir şarta ihtiyaçları yoktur. Bu nedenle bu yıl çocuklarımı karşılıksız seveceğim. Bu sevgim okul başarısı, onların akıllı-uslu olmaları gibi konulara bağlı olmayacak. Çocuklarıma olan sevgimi, onlara her gün derin bir şekilde hissettirmek zaten üzerime düşen en büyük görev. Bunun yanında çocuklarımla daha iyi vakit geçirmek adına, daha çok okuyacak, daha çok araştıracak, uzmanlara daha çok kulak vereceğim. Kısacası bu yıl, ailemin ve çocuklarımın daha çok farkında olacağım.”

Metne “Ailemde Çocuk Var!” başlığını verdi. İşyerine gittiğinde bu metnin çıktısını aldı ve arkadaşlarına dağıttı. Böylece bir farkındalık kıvılcımı oluşturmuş oldu. Bu kıvılcım kim bilir kaç ailede etkisini gösterecekti.

***

Not: Pedagoji Derneği “http://pedagojidernegi.com/2012/01/03/ailemde-cocuk-var“ Ailemde Çocuk Var!” adıyla böyle bir proje başlattı. Siz de yukarıdaki metni onaylıyorsanız ve altına imza atarım diyorsanız, Pedagoji Derneği’nin  "http://pedagojidernegi.com" internet sitesine girip, iletişim formundan bilgilerinizi göndermeniz yeterli. Dernek Ailemde Çocuk Var adıyla hazırladığı sertifikayı kısa süre içinde evinize gönderiyor.  

Bu yıl dünyamızda ve gündemimizde çocukların daha çok yer alması temennisi 

Psikolojik Danışman & Pedagog Mehmet Teber - Haber 7

www.mehmetteber.com
www.facebook.com/mhmt.teber
m.teber@yahoo.com