İlk ve orta dereceli okullarımız Cuma günü uzunca sayılabilecek yaz tatiline girdi... Türkiye’de yaklaşık olarak on sekiz milyon insanı direkt, bir o kadar insanı da dolaylı olarak ilgilendiren eğitim öğretim meselesi ne yazık ki istenen, hedeflenen noktalara ulaşamadı.

Geçtiğimiz Salı günü Milli Eğitim Bakanlığı Müsteşarımız Sayın Muammer Yaşar Özgül Beyefendi ile oldukça yararlı bir görüşmemiz oldu. Eğitimin içerisindeki bir eğitimci- yazar olarak, Milli Eğitim Bakanlığının en tepesindeki bu değerli bürokratımız ile öğretmen sorunları merkezli güzel bir sohbet gerçekleştirdik. Daha doğrusu şöyle tanımlamalıyım, bir memurunu karşısına alıp, gülümseyerek, babacan bir tavırla dinleyen, asla amirliğini hissettirmeyen mütevazı bir dost gibiydi Sayın Müsteşarımız. 

Sayın Müsteşar, uzun zamandan beri takip ettiğim ve icraatlarını beğendiğim oldukça başarılı bir bürokratımız. Bürokrasinin birçok kademesinde oldukça ciddi, ses getiren başarılı çalışmalara imza attıktan sonra, özellikle Milli Eğitim Bakanlığı müsteşarlığına getirildiğini biliyoruz.

Bendenizi çok sıcak karşılayıp ağırlayan, sorduğum bütün soruları geçiştirmeden ilgili bürokratlarına tek tek sorarak cevaplayan, karşısındaki memuruna oldukça nazik, sevecen yaklaşan, anlamaya çalışan; bu birikimli, entellektüel devlet adamını tanıdığım için gerçekten mutlu oldum. Sayın Müsteşar Muammer Yaşar Özgül’e buradan teşekkür ediyorum.

Kendilerine öğretmenler ne ister başlıklı şu soruları yönelttim:

*Öğretmen, performanslarına göre bir karşılık bulunmasını ve ekonomik bir karşılığa tahvil edilmesini ister.

*Öğretmen, kaybolan özgüvenlerinin yeni baştan inşa edilmesini ister.

*Öğretmen, okullarda üniversite öğretim üyelerinde olduğu gibi kendilerine  ait çalışma odası ister. Çünkü öğretmen bilgiyle, kitapla, ön hazırlıkla icra edilen bir meslektir. Zira hali hazırdaki öğretmen odaları asla öğretmene ait bir mekân olarak algılanmıyor, mekânsız öğretmen zaman içerisinde aidiyet duygusunu kaybederek işi biter bitmez okuldan neredeyse kaçar hale geliyor.

*Öğretmen, yapmış olduğu çalışmalarının görülmesini, buna hak ettiği karşılığın verilmesini ister. Öğretmen, mesleğinde ilerlemek ister. Çünkü hazırdaki yönetmeliklerle ne uzayıp ne de kısalmaktadır.

*Öğretmen, yerlere düşürülen itibarlarının iadesini ister. Öğretmenin toplumsal statüsü yara almıştır zira. Otuz sene önceki meslek itibarı ile günümüzdeki durum asla aynı değildir.

*Öğretmen müfettiş baskısından bunalmıştır, kurtulmak ister. Yaptığı onca olumlu çalışma takdir edilmezken, sıradan ve basit insani bir hatada müfettişin tepesinde boza pişirmesinden sıkılmıştır öğretmen.

*Öğretmen, merkezde alınan kararlarda etkili olmak ister. Çünkü ortaya konacak programı bizzat kendisi uygulayacaktır. Öğretmen, ders kitaplarının yazımında etkin rol oynamak ister. En azından fikrinin sorulmasını ister.

* Öğretmen, en azından büyük bir kısmı Tekli Eğitim Sisteminin yararına inanmamaktadır. Çok arzulanan ve yayılmaya çalışılan bir sistem gibi görünse de yıllardan beri eğitime ayrılan trilyonların müteahhitlere gittiği, durmadan betona yatırım yapıldığını,  sanıldığı gibi ikili eğitime göre ciddi başarı göstermediği de ortadadır. Başarı oranları birbirine yakındır. Aksine, tekli eğitim sisteminin içindeki çocukların, sabahtan akşamın dördüne-beşine kadar okulda bulunmaları, zaman fukarası, sosyal etkinliklere vakit ayıramayan, ayırsa bile mutlaka hafta sonlarından çalmak zorunda kalan mutsuz nesillere dönüştüğü gözlenmektedir. Bu konu ciddi anlamda araştırılmalıdır.