Adalet, merhamet, insaf gerektirir ehl-i imane
Mürüvvet et kıyas-i nefs ile zulmetme insane”
(Alvarlı Lütfi Efe)
                           

Ne Yakup sabrının ne Yusuf güzelliğinin kaldığı bir dünyada yaşıyoruz artık.

Her birimiz yıldızı alınmış geceler gibi derin ve hüzünlü bir hayatın içerisinde ömrümüzü gün be gün azaltıyoruz.

Derin bir hiçlik ve anlamsızlık hâkim iç dünyamızda. Biz mi değiştik zaman mı değişti o tartışılır bir konu ama hepimiz büyük bir vicdansızlığın ve bencilliğin kıskacında bütün iyiliklerimizi, iyi yanlarımızı, merhametimizi, iç sesimizi yani uhrevi taraflarımızı dünyalık menfaatler uğruna kurban vermiş bulunmaktayız. Hiç kimse kendini mükemmel müslüman, iyi dindar, günahsız mümin saymasın bundan böyle!

Zira hepimiz her gün düzinelerle insanın kalbini kırıyoruz.

Şekilcilikten öteye geçemeyen bir Müslümanlık algımız var ve hala fıtratımızın iç sesini duymuyor kulaklarımız. Sabrımızı yitirmişiz, affetmeyi unutmuşuz, bölüşmeyi, hissetmeyi, umud etmeyi unutmuşuz.  Bencil ve kibirli dünyalık menfaatimiz uğruna merhameti ve şefkati kurban etmişiz!

“Resûlüm! Kullarıma, benim çok bağışlayıcı, çok şefkatli ve merhametli olduğumu haber ver” ( Hicr,15/16)

Kâinatın Efendisi kendinin merhametinin ölçüsünü birçok Ayet-i Kerime’de sıklıkla buyururken, insanın bunu kendine ölçü almaması ne feci, ne acı ve ne büyük talihsizliktir! Oysa merhamet ne güzel bir elbisedir ki giyeni güzelleştirir, iyileştirir, sükûnete ve suhulete sevk eder.

“Allah’ın nimetini saymaya kalksanız, onu sayamazsınız. Hakikaten Allah çok bağışlayacı, çok merhametli ve şefkatlidir.” ( Nahl, 16/18)

Bütün gün modern hayatta esnaf müşterisini, bürokrat gelen vatandaşı, doktor hastasını, işveren işçisini, öğretmen öğrencisini, zengin yoksulu, güçlü zayıfı imkânı miktarınca ezmekte, bin bir sıkıntıya düşürmekte, halinden anlamamakta veya gücünden ve kuvvetinden dolayı çevresine zulmetmekte ve sonra da etrafına dinden diyanetten fetvalar vermektedirler! Yani merhamet ve şefkat ne yazık ki islam ahlakı ve yaşayışında bir odak noktası olamamıştır.

“De ki: Ey kendi nefisleri aleyhine haddi aşan kullarım! Allah’ın rahmetinden ümit kesmeyin! Çünkü Allah bütün günahları bağışlar. Şüphesiz ki o, çok bağışlayan ve çok merhamet edendir.” (Zümer, 39/53)

Bu aralar oturup şöyle bir düşünelim bakalım kaç kişinin kalbini kırdık, kaç kişinin kalbini çizdik, kaç kişiyi yaraladık, kaç kişiye eziyet ettik, kaç kişiye yüz çevirdik ve kaç kişiye verdik veriştirdik! Lütfen bir hesaplayınız bakalım!

Merhamet ve şefkatin üzerini kaç yerden çizmişiz kendiniz görün!

Erzurumlu Lütfi Efe Hazretleri şefkat, merhamet ve hikmet mevzularında çok önemli bir hak aşığıdır hiç şüphesiz. Mesela şu dizelerinde ne derinlikler gizlidir anlayana:

“Kimsenin gönlünü kırma/sakın harama el urma
Bir ferdin ayıbın görme/günah meclisinde durma
Sakın incitme bir canı/yıkarsın arş-ı Rahmanı.
İhtiyara eyle hürmet/sabilere kıl merhamet

Misafire sarf et nimet/Allah’tan istersen bir rahmet
Sakın incitme bir canı/ Yıkarsın arş-ı Rahmanı”
Bilirsin ki Allah vardır/islama imanı yardır
Bu dünya fani bir dardır/Ahret dar-ı karardır
Sakın incitme bir canı/yıkarsın arş-ı Rahmanı…”

“Üç günlük dünya” deyimini çokça kullanırız da üç günlük dünya için yapmadığımız dans, etmediğimiz yalan, çevirmediğimiz dolap kalmaz ve üstüne bir de etrafa kalkıp nizam ve intizam vermeye kalkarız. (Gerçi bendeniz bunları yazdım diye bugün yemeyeceğim azar ve ihtar kalmaz herhalde! Söylenene değil de söyleyene bakılır bizim memlekette o da ayrı ya…)

Acaba siz ne kadar merhametlisiniz?

Hiç düşündünüz mü bunu? Kendinizi beğeniyor musunuz? Kalbini kırdığınız insan sayısı ne kadar? Peki, isteklerini geri çevirdikleriniz? Bir de aşağılayarak, üstünlük taslayarak, hakir görerek kıranlar var ki bu tipler toplumda hızla çoğalıyorlar. Hakir dedik de Mesele Ünlü Seyyahımız Evliya Çelebi kendisine “Hakir” lakabını takmış ve çoğunlukla kendisinden söz ederken “bu hakir” der. Osmanlı kültür ve medeniyetinde tevazu ve içtenliğin bir vesikası gibidir Evliya’nın bu lakab!

Günümüzde ise bizim dışımızdaki herkes “hâkirdir!”

Öylesine merhamet ve şefkatin ve hikmetin sırça saraylarından aşağılara düşüp çekilmiş, öylesine gönlümüzü dünyanın üç beş kuruşluk itibar ve şanına peşkeş çekmişiz utanılası!

Merhameti herkese ve her şeye selsebil etmeliyiz. Yaşlıya, gence, kadına, çocuğa, yoksula, dula, ihtiyacı olana, hayvana, bitkiye, inanana, inanmayana, sevdiğimiz sevmediğimiz bütün insanlara merhamet etmek mecburiyetindeyiz. Zira iki cihan güneşi sevgili peygamberimiz buyurlar ki:

 “ Merhamet ediniz ki merhamet edilesiniz!”

Bu sözlerde ne büyük hikmetler gizlidir zira. Çağdaş hayat bizi en küçük zerrelerimize kadar değiştirdi, bozdu, kirletti. Zalim taraflarımız öne çıktı, hayvani taraflarımız pekişti, bencilliğimiz bilendi, dünyadan yana taraf olduk.

Hatırlayalım, siyaseti, sporu, magazini konuştuğumuz kadar şefkat ve merhameti de konuşalım bıkmadan sıkılmadan. Zira dünya bu unsurlarla düzelir bunu bilelim bildirelim! Sözlerimizi Darendeli Osman Hulusi Efendi’nin dizeleriyle bitirelim:

Âlemi sen kendinin kölesi kulu sanma!
Sen hak için âlemin kölesi ol, kulu ol!
İncitme sen kimseyi, kimseye incinme hem,
Güler yüzlü, tatlı dil, her ağzın balı ol.
Güneş gibi şefkatli, yer gibi tevazulu,
Su gibi sehavetli, merhametle dolu ol!

Yüce Allah’ın merhamet’inden mahrum kalmamanız dileğiyle. Muhabbetle!

Meryem Aybike Sinan/ Haber7
meryemaybike@gmail.com