Sayın Devlet Bahçeli, düşüncelerin özgürce dile getirilmesinin, tabuların yıkılmasının öneminden bahsetti.

Ne güzel bir vurgu.

Ah, düşüncelerimizi özgürce ifade ederken, birileri “damgalamaya” çalışmasa!..

Birileri…

Kraldan çok kralcı edalarıyla, kaş kaldırmasa!..

Biz de, “Hayra motor, şerre fren!” görevini yerine getirmeye çalışırken, bin türlü “hesap” yapmak mecburiyetinde kalmasak.

Bu ülkede gazeteciliğe başlamamdan bu yana, yaklaşık 40 yıl boyunca duyduğum bir söz var…

Ne zaman “birilerini” eleştirsem…

Ne zaman filanca işlerini, sözlerini uygun bulmadığımı söylesem..

Kaşlar kalkıyor ve “Onların bir bildiği yok, öyle mi? Yani, o makamlarda bulunan biri, bunları düşünemiyor, bir sen düşünüyorsun!” filan deniyor!..

Allah Allah!

İyi o zaman, birileri ne yaparsa yapsın, üzerinde hiç düşünmeden destek verelim!

“Tek tip” düşünce olsun!

Başka bir şey söylenmesin!

Eleştirilen kişiler, eleştirilmekten rahatsızlık duymuyorlar.

Eksikliklerinin, yanlışlıklarının olduğunu söylüyorlar.

Zaman geliyor, “Hata yapmışız, öyle yapmamak varmış!” diyorlar.

“Yanlışlara yönlendirildiklerini” açık yüreklilikle söylüyorlar ama onlar adına konuşma havalarındaki birileri tam da “kraldan çok kralcı” edalarıyla ayar vermeye çalışıyorlar.

Böyle böyle eleştirilerin önü kesiliyor.

Dost ikazları gelmeyince, ya da ikazların yerine ulaşması engellenince, sıkıntı çıkıyor ortaya.

Kamyon devrilmeden ikaz edenler, baskı altına alınıyor.

Dost gerektiği zaman, kınayıcıların kınamasından çekinmeden ikaz edendir.

Vaktinde ikaz edendir.

İş işten geçtikten, kamyon devrildikten sonra “akıl veren” çok olur.

Güç sahibi güçten düştüğünde, bir zamanlar en çok “alkışlayanlar” karşı tarafa geçer!

Bir kişi sizi sürekli olarak eleştiriyor, her yaptığınıza kulp takıyorsa, ondan uzak durun.

Bir kişi böyle yapmıyor da, sürekli olarak alkışlıyorsa ve her ne yaparsanız yapın sorgulamadan destekliyorsa…

Ondan iyice uzak durun!..

Dalkavuk, düşmandan çok daha tehlikelidir!..

Ben, köşe yazılarımı etraftaki arkadaşlara da okuyorum, yayımlanmadan önce.

Okuyorum ki, onların eleştirilerini katkılarını alayım.

Varsa bir “hatam”, iş işten geçmeden düzelteyim.

Ben, Allah rızası için eleştirdiğine, Allah rızası için ikaz ettiğine emin olduğum her kimse, onu çok seviyorum.

Ondan istifade etmeye çalışıyorum.

Bizler, küçükken eleştiriye çok açıktık.

Büyüklerimiz, neyi yapmamız, neyi yapmamamız gerektiğini söylerlerdi.

Bugün bakıyorum ki, çoğu faydalıymış dediklerinin…

Sadece büyüklerden küçüklere değil, küçüklerden büyüklere de “ikaz”lar gelebilir.

Onlar kalpleri daha berrak olduğu için, hayırlı işlere yönlendirebilir ya da hayırsız işlerden uzak durmamıza vesile olabilirler.

Ne yazık ki, farklı siyasi partilere, farklı liderlere, farklı kanaat önderlerine “bağlanmış” kitleler, kişiler, eleştirilere gittikçe daha fazla tepki veriyorlar.

“At izleri ile it izlerinin karışması” gibi acı bir durumla karşı karşıya olduğumuzun Devlet’in Zirvesi tarafından söylendiği bir ortamda, böyle hallerle karşı karşıya kalıyoruz.

Biz de…

Bazen, “Ya arkadaş, ortam öyle karışık ki… İzler öyle karışık ki… Ve ortalama idrak düzeyi o kadar düşük ki... Ne söylesen yanlış anlaşılıyor… Söylediklerin bir işe de yaramıyor!” psikolojisine girip, kendimizi dağlara, ormanlara vuruyoruz!..

Bazen biz de ümitsizliğe kapılıyoruz…

Tam da böyle düşünürken ve böyle düşündüğümüzü söylerken bir “dost” yetişiyor imdadımıza…

Diyor ki…

“Sen Allah rızası için destek veriyor ve Allah rızası için ikaz ediyorsan, gerisini düşünmenin mânâsı ne! Kalbini yokla ve oradan eminsen, devam et işine!”

Allah dostlarımızdan razı olsun.

Allah düşmanlardan ve dalkavuklardan korusun.

Milat