Dünyada bir çok ülkede muhalefet partileriyle IMF heyetleri arasında görüşmeler yapılabiliyor.

 

Bu kesinlikle anlaşılabilir bir durum.

Peki bu görüşmelerin içeriğinde neler oluyor?

 

Yani IMF bir ülkenin muhalefet partisinden ne ister, muhalefet partililer IMF’ye neyi danışır?

Muhalefet-IMF ilişkisi dünyada nasıl oluyor hemen göz atalım.

Mesela Arjantin IMF’ye borçlu.

27 Ekim’de devlet başkanlığı seçimi var.

IMF’den borç alan devlet başkanı Macri’nin rakibi Alberto Fernandez.

Fernandez 11 Ağustos’taki ön seçimi kazandı.

Ertesi hafta 3 kişilik IMF heyeti, muhalefet lideri Fernandez’den randevu istedi.

Bir görüşme gerçekleştirildi.

Basına kapalı değildi.

Her detay hakkında bilgi verildi.

IMF, olur da Fernandez seçimi kazanır, diye borç verdiği Arjantin’in nabzını ölçtü.

Muhalefet lideri ise IMF heyetini adeta fırçaladı, “verdiğiniz borçlar hiçbir işe yaramadı, ekonomide daralma durdurulamadı, işsizlik azalmadı” diyerek seçildiği takdirde alternatif bir ekonomik plan devreye sokacağını söyledi.

Bulgaristan’da şu anki başbakan Borisov, 2014’te muhalefet lideriyken IMF ile temasa geçti.

Ülkesinin IMF’den borç alması gerektiğini savundu.

Borisov daha sonra 2017’de başbakan oldu.

Yunanistan’da 2013 yılında muhalefet lideri Çipras da IMF ile görüştü.

IMF’nin Yunanistan’a verdiği borçlar karşılığında uygulattığı kemer sıkma politikalarından şikayetçi oldu.

Çipras 2015’te başbakan olup, 2019’a kadar görev yaptı.

Venezuela’da ABD desteğiyle Maduro’ya darbe yapmaya kalkan muhalefet lideri Juan Guaido da geçtiğimiz Şubat ayında IMF’nin kapısını çaldı. IMF’yi ülkesine davet etti ancak IMF, tüm üye ülkelerin kendi kendine yemin eden Guaido’yu Venezüella’nın devlet başkanı olarak resmen tanımasını şart koştu.

Yakın zamanda bir çok ülkede muhaliflerle IMF heyetleri arasında görüşmeler yapıldı.

Bu doğal karşılanan bir durum.

Muhalifler özellikle seçim öncelerinde bir şekilde IMF ile temasa geçip, iktidar olduklarında IMF ile nasıl bir ilişki içerisine girecekleri konusunda egzersiz yapabiliyorlar.

Bu onların en tabi hakkı.

Aynı şekilde IMF de “bugün bunlar muhalefet ama yarın seçimleri var, ya işbaşına gelirlerse, verdiğimiz para nereye gidecek” diye alacaklarının akıbetini sorguluyorlar.

Bu da onların en doğal hakkı.

Ama dikkat ediniz, Arjantin’den, Yunanistan’dan bahsediyoruz.

Borç batağındaki ülkeler.

IMF’ye borçlanmışlar, muhalefet adayları IMF’ye “bizi fazla zorlamayın” diye seçim öncesi mesajları veriyor.

IMF de verdiği borcun peşine düşüyor, o yüzden görüşüyor.

Dikkat ediniz.

CHP ile İP’nin IMF görüşmesinde o ülkelerdeki görüşmelerden çok farklı bir durum var.

Çünkü Türkiye, IMF’ye borçlu falan değil, IMF’nin müşterisi değil.

Türkiye, IMF’ye olan borç defterini kapatalı 6 sene oldu.

IMF’nin Türkiye’ye verdiği borç para yok ki, peşine düşsün.

Elbette borç vermek için hazır kıta bekliyorlar.

Ama Türkiye’de IMF’den borç alacak bir iktidar yok.

O halde CHP ile İP yani muhalefet neden IMF ile görüşmüş olsun?

Görüşme talebinin muhalefetten geldiği biliniyor.

“Biz iktidar olursak sizden borç alırız” gibi bir “mavi boncuk” durumu olmasa gerek bu.

Daha akla yatanı, IMF’den Türkiye’nin finans yapısıyla ilgili tüyo istemiş olabilirler.

Meseleye buradan bakınca muhalefet-IMF toplantılarının sonuçlarını yakın zamanda piyasalarda “manipülasyon” olarak görürsek, şaşırmayalım.