Biri öldürüldü biri hakarete uğradı. Başlarına gelenler kıyaslanmaz belki ama ikisi de ırkçılık kurbanı.

George Flyod Amerikalı bir siyahiydi.
25 Mayıs akşamı, ırkçı polisler tarafından saldırıya uğradı, o polislerden biri tarafından vahşice öldürüldü.

Floyd’un katledilmesiyle yer yerinden oynadı.
ABD’de onlarca şehir, aylarca şiddet olaylarına sahne oldu.
Irkçılığın sembolü olan eski ABD başkanlarının heykelleri yerle bir edildi.

Floyd rüzgarı ABD’yi aştı.
Avrupa’ya da sıçradı. İngiltere başta olmak üzere bir çok ülkede de ırkçılık karşıtı sokak hareketleri ortaya çıktı.

Neticede, ABD Başkanı Trump, salgınla birlikte Floyd fırtınasının hedefi oldu.
Black LivesMatter adlı oluşum ve onun uzantısı olan Antifa gibi örgütlenmelerin ırkçılık karşıtı çıkardığı gürültü öyle ses getirdi ki, Trump seçimi kaybetti, Biden kazandı.

3 Kasım’daki ABD seçiminin ardından Black LivesMatter, köşesine çekildi.
Sanki siyahilerin hayatı sadece 3 Kasım’a kadar önemliydi.

Oysa ırkçılık hep vardı hala da var.
Mesela Trump’ı koltuğundan eden Black LivesMatter hareketi, 2013 yılında polislerin bir siyahiyi öldürmesinin ardından kurulmuştu. O gün ABD Başkanı siyahi Obama’ydı.

Obama’nın başkanlığı döneminde onlarca siyahi, polisler tarafından öldürüldü, yüzlercesi saldırıya uğradı. Hiç birinde tepkiler, kitlesel sokak olaylarına dönüşmedi.

Trump başkan olduğunda 2016’ydı, ırkçılık ve siyahilere yönelik şiddet yine devam etti.
Yine büyük olaylar çıkmadı.
Ama tam seçim sürecine giderken, Floyd öldürüldü, ortalık yangın yerine döndü.

Trump gitti, Biden geldi, peki ırkçılık ve siyahilere yönelik şiddet bitti mi?
Hayır hala devam ediyor.
Peki tepki var mı?
Kimsenin gıkı bile çıkmıyor.

Daha geçen hafta Fransa’nın başkenti Paris’te 4 polis memurunun siyahi bir müzisyeni durduk yere öldüresiye dövüldü. Aynı gün, polislerin görev başında görüntülerinin kaydedilip, yayınlanmasına, hapis cezası getirildi.
ABD’deki Black LivesMatter ve uzantıları da Avrupa’daki “notoracism” örgütlenmeleri de kafalarını kuma gömdü.
Hani siyahilerin yaşamı çok önemliydi?

Başakşehir takımının antrenörü eski futbolcu Pierre Webo, dünyanın en büyük spor organizasyonu Şampiyonlar Ligi maçında, milyonlarca insanın TV başında izlediği canlı yayında, ten renginden dolayı hakem tarafından aşağılandı, hakarete uğradı.

Yıllardır en ön plana çıkardığı sloganı “notoracism” yani “ırkçılığa hayır” olan UEFA ne yaptı?
Irkçı hakemi korudu.
Hakemin “zenci” ifadesini Rumence söylediğini, Negro yerine Negru dediğini, bunun da ırkçılık içermediğini savundu.

Pes doğrusu.
George Flyod öldürüldü, ırkçılığın en adice saldırısına uğrayıp, en ağır bedeli ödedi, canından oldu.
Daha ötesi yok.

Elbette uğradıkları saldırı biçimi açısından Floyd ile kıyaslayamayız ama yine de önemsemek gerekmez mi? Peki Webo ne olacak, diye sormak lazım gelmez mi?
Yıllardır ırkçılığa hayır diye bas bas bağıran UEFA’nın ırkçı hakemi cezalandırıp, Webo’yu haklı bulması için ille de Webo’nun öldürülmesi mi gerek?

Irkçılık, terör gibidir.
Irkçılık yapan, terörist gibidir.
Sana göresi bana göresi, azı çoğu yoktur.
Irkçılık için yapılan her türlü söylemsel ayrımcılık ile ırkçılık adına işlenen her türlü fiziki saldırı aynıdır.

Floyd gibi her yıl yüzlercesi öldürülürken kılını kıpırdatmayanlar, Floyd öldürüldü diye kıyameti kopardılar. Çünkü o sırada, bu tepki işlerine geliyordu.

Webo ile alakalı olarak ise işlerine yarayacak bir menfaat ortada yoktu. Bu nedenle özrü bile çok gördüler, “yok öyle ırkçılık falan sen yanlış anlamışsın” dediler.

Çünkü bunların, ırkçılık gibi bir dertleri hiçbir zaman olmadı. Çünkü asıl ırkçı olan bizzat hep kendileriydi.
Tıpkı “DAEŞ terör örgütüdür ama PYD değildir” dedikleri gibi ırkçılık meselesinde de aynı kafada gidiyorlar.

Hala yutturduklarını sanıyorlar ama kimse yemiyor, sadece kendi kendilerini kandırıyorlar, artık.
Çünkü yüzyıldır kurdukları bu yalan düzenin sonu iyice yaklaştı.

Bundan sonra ne UEFA, gidip de “ırkçılığa hayır”, numaralarıyla şirinlik yapmaya kalksın, ne de ABD’deki küreselciler, siyahilerin yaşamını savunmaya yeltensin.