Filistinliler sokakta, Yahudiler kaçışıyor. Böyle bir sahne belki de 20 yıl sonra ilk defa İsrail’in başına geldi.

Bugüne kadar hep Batı Şeria’yı görürdük, Ramallah’ı, El Halil’i, Beytüllahim’i, Nablus’u; Filistinli çocuklar ellerinde taşlarla, şehirlerine baskın yapan işgalci İsrail askerlerine direnirdi.

Bu kez o şehirler yerine başkalarının adını duyuyoruz.
Ramle, Lod, Yafa, Hayfa, Berşeba.
Oysa bunlar İsrail’in 1948’deki devlet ilanıyla beraber kendi haritasına kattığı şehirler.

Filistinliler o şehirlere 48 şehirleri diyor.
Buralarda 2 milyondan fazla Filistinli var.
İsrail kimliği ve pasaportuna sahipler.
Ama Filistinliler.

İşte bu kez o Filistinliler ayaklandı.
İsrail’in içindeki Filistinliler ayaklandı.

Batı Şeria’dakiler sokağa çıkınca, karşılarında işgalci asker oluyordu. İcabında asker çekip gidiyor, olan Filistinliye oluyordu.
Lod’dakiler sokağa çıkınca, polis karakolu, sinagog, Yahudi okulları, restoranları aklınıza gelirse, tam anlamıyla bir Siyonist şehirle karşı karşıyalar.
Ve attıkları her taş, direkt düşmanın kafasına inebiliyor.
Lod ile El Halil arasında böyle bir fark var işte.

Öfke büyük.
Çünkü İsrail, bütün Müslümanların kırmızı çizgisine dokundu, Mescid-i Aksa’ya dokundu.
Kudüs’teki Filistinlilerin yanı sıra elbette İsrail haritasında kalan şehirlerdeki Filistinlilerin de meselesiydi bu ve gereken yanıt onlar tarafından da verildi.

Öyle bir korkuya kapıldı ki, İsrailliler.
Polis, asker neyse ama diğerleri sokakta yürürken, caddeden geçerken, alışveriş yaparken, yanı başlarındaki Filistinli korkusunu artık iliklerine kadar hissediyorlar.
Zaten endişeleri vardı ama artık bu korku iliklerine girdi.

Tabi bir de üstüne havadan atılan direniş roketleri de gelince, İsrail’in işgal şehirlerinde, Yahudiler sokağa çıkamaz oldular.

Evet çıkamazlar.
Sokağa da çıkamazlar, burunlarını da uzatamazlar.
Çünkü onların tamamı korkak.
Çünkü kendilerinin bir hırsız olduğunu çok iyi biliyorlar.
Bir hırsız, girdiği evde ne kadar rahat olabilir ki?
İşte Filistinliler şu an onların tüm rahatını kaçırdı.

Roketler atılıyor, havada imha edilenler ediliyor, geri kalanları sağa sola düşüyor.
O ihtimal var ya, “ya Gazze’den atılan roket benim üstüme düşerse” ihtimali, işte tüm Yahudiler o kişinin kendileri olacağını sanıyor ve bu yüzden tir tir titriyor.

Karada Filistinliler, havada Filistinliler.
İsrail bu iki korkunun ikisini birden ilk kez yaşıyor.

İsrail Başbakanı Netanyahu paçayı kurtarmak için Gazze’de katliam yapmayı devam ettirmek istese de Yahudi halkı, buna karşı çıkmaya başladı bile.
İsrailliler hiçbir zaman bir bütün olamazlar, hiçbir zaman aynı fikir çatısında buluşamazlar.
Onların çoğunluğu Filistinlilerden nefret ederler.
Ama yine çoğunluğu “Filistinlilere bulaşmayalım ki, rahatımız bozulmasın” derler.
Ve şu an bunu yüksek sesle söylüyorlar.

Çünkü bir Filistinli anne, evladının cansız bedenini görünce, “oğlum cennete gidecek” diye sevinçten şeker dağıtır.
Roket sireni yüzünden sığınağa kapanan İsrail anne ise çocuğu korkudan okula gidemedi diye kendi hükümetine söver, psikolojisi bozulur.
Arada böyle bir fark var.
Ve çok şükür Filistinliler bu farklarını düşmanlarına karşı çok güzel kullanabiliyorlar.